
پدرش شیخ صدّیق منشاوی یکی از قاریان صوفی منش بود که هرگز در مسیر تلاوتش اجر و پاداش طلب نکرد. از این رو فرزندش محمد را نیز با چنین علایقی پرورش داد تا جایی که تلاوت را تنها به جهت اینکه متعلّق به این کتاب مقدس است برگزید. شیخ صدّیق منشاوی را فردی در کمال خشوع و خضوع می خوانند. گویند او چنان تقوا پیشه بود که هرگز در هیچ تلاوتی بر اجر و پاداش آن سخنی نگفت؛ تنها در محل حاضر می شد، آنگاه با وقاری سرشار از خشیت الهی باز می گشت و این شیوه ای بود که در میان فرزندانش نیز نیک مشهود است.