پروتکل اینترنت نسخه ۴ (Internet Protocol version 4) یا به اختصارIPv4، چهارمین بازبینی پروتکل اینترنت(IP) و اولین نسخه ایست که به گستردگی به کارگرفته شد. IPv4 به همراه IPv6 در هسته روشهای شبکه بندی بر پایه استانداردها در اینترنت هستند. IPv4 هنوز با تفاوت بسیاری پر استفادهترین پروتکل لایه اینترنت است. از تاریخ ۲۰۱۰، به کارگیری نسخه ششم پروتکل اینترنت (IPv6) در مراحل آغازین است. IPv4 در "RFC 791" ازانتشارات گروه ویژه مهندسی اینترنت(IETF) در سپتامبر ۱۹۸۱ - که جایگزین تعریف قدیمی تر آن در سال ۱۹۸۰ در "RFC 760" شد- تشریح شدهاست. IPv4 پروتکلی بدون اتصال برای استفاده در شبکههای راهگزینی بسته لایه پیوند(مانند اترنت) است. این پروتکل بر مبنای مدل بیشترین تلاش برای تحویل کار میکند بدین معنی که هیچ تضمینی برای رساندن بستهها به مقصد، پشت سر هم رسیدن و حفظ توالی بسته ها و یا عدم تکراری بودن بستهها ارائه نمیدهد. این جنبههای مربوط به جامعیت دادهها در لایه بالایی یعنی لایه انتقال درنظرگرفته شدهاند(مانند پروتکل کنترل انتقال (TCP)). هر آدرس IPv4 شامل 32 بیت میشودکه از 4 بخش 8 بیتی تشکیل شده است. در نتیجه فضای نشانی را به ۴٬۲۹۴٬۹۶۷٬۲۹۶ (۲۳۲) نشانی یکتای ممکن محدود میسازد. اما فسمتی از این نشانیها برای مقاصد خاصی مانند شبکههای خصوصی (تقریبا ۱۸ میلیون نشانی) وچند پخشی(تقریبا ۲۷۰ میلیون نشانی) رزرو شدهاست و شمار نشانیهای قابل استفاده برای مسیریابی روی شبکه عمومی اینترنت کمتر میشود. در دوره آموزشی IPv4 Fundamentals با اصول و مبانی آی پی ورژن 4 و کاربردهای آن آشنا می شوید.